Cierpienie i śmierć dziecka to skandal, który nie ma sobie równych. Nasze reakcje, to bunt, oburzenie, zwątpienie, otwarte, bolesne pytania. Widziana oczami matki historia Antka nie podsuwa łatwych odpowiedzi. To relacja pełna miłości, bólu, obaw i nieodłącznej nadziei – aż do końca. Bo w tej historii role się odwróciły. Odpowiedzi nie udzielają w niej dorośli. Odpowiedzi udziela Antek. Sześcioletni chłopiec, który wybiera miejsce pod Krzyżem. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem historię Antosia pomyślałem, że jeśli filozofia to, jak pisał Platon, „przygotowanie do śmierci”, to Antoś był filozofem. Oczywiście nie filozofem uniwersyteckim, który wyuczył się różnych teorii – bo to akurat łatwe – ale filozofem rzeczywiście, a więc człowiekiem dojrzałym i wolnym, kimś żeby zacytować inną platońską definicję filozofa „na ludzką miarę podobnym do Boga”. Kiedy przeczytałem tę książkę zrozumiałem, że Antoś był kimś więcej niż tylko sześcioletnim mędrcem. Był świętym. Był jak mawiano o męczennikach „towarzyszem męki Chrystusowej” – kimś przez kogo objawił się Chrystus, kimś kto poprzez Krzyż dojrzał do ludzkiej pełni. Posłuchajmy odpowiedzi Antka. Posłuchajmy odpowiedzi na najpoważniejsze pytania: na pytanie o sens życia, o wolność, o sens cierpienia, o poświęcenie, o wiarę, nadzieję i miłość. Warto go posłuchać. Jego odpowiedzi mają najwyższą wagę – udzielił ich swoim życiem. Nie rzucał słów na wiatr. W wiedzy o sprawach boskich i ludzkich niewielu z nas zajdzie tak daleko jak on. Mimo iż żył tylko niespełna siedem krótkich, pełnych miłości i cierpienia lat. Dariusz Karłowicz.